आंम्ही मराठी
आंम्ही मराठी
वाघाचे बच्चे आंम्ही
सूर्याचे तेज आंम्ही
न्यायाचे कवच आंम्ही
ध्येय्याचे धडे आंम्ही
शौर्याची गाथां आंम्ही
खड्गाची धारं आंम्ही
संस्कृती जपतो आंम्ही
हिंदूचे वंशज आंम्ही
स्वराज्य रक्षक आंम्ही
मातृभुमीचे प्रेम आंम्ही
सिंहाची गर्जना आंम्ही
प्रतिभावंत आंम्ही आंम्ही
विचारवंत आंम्ही
प्रेमाचे पुजक आंम्ही
सहिष्णू विचारं आंम्ही
विद्येची खाण आंम्ही
लोकांचे सेवक आंम्ही
आणि म्हणूनचं
दिल्लीचे तख्तं आंम्ही
देशाचे राजे आंम्ही
- प. प्र. आचरेकर...
संघर्ष
दिवस येतो अन् जातो
काळजाचे ठोके वाढवितो
अपूले भवितव्यं काय?
या प्रश्नी आयुष्यं वेचतो
जो वर्तमानी लढतो
भविष्यकाळी अमरच होतो
जगतो न वाकता केवळ लढतो
शेवटी जिंकतो जिंकतो अन् जिंकतो
जो विचारचं करतो
वर्तमानं शून्यं करतो
अशक्याचा सूर लावतो
शेवटी हरतो हरतो अन् हरतो
जो प्रसंगावरं मातं करतो
अपुली शक्ती सततं वाढवितो
व्यक्तिमत्वं प्रभावशाली करतो
सुखी जिवन जगतो
जो भविष्यासं भीतो
नकारार्थी जिवन जगतो
आयुष्याची सत्यानाशी करतो
जिवन दुःखातचं वेचतो
जो आयुष्यात झूंजतो
इच्छाशक्ती बळं वाढवितो
प्रचंड पाठबळ मिळवितो
संपूर्ण जिवनमान यशस्वी करतो
- प प्र आचरेकर
बाजारची वाटं
प्रातःकाल
सुर्य प्रकाशमानं
शितल छायां
तुळशी वृंदावनं
शांततेचा पायां
सुंदर निर्मळ कायां
ईश्वरं प्रार्थनां
तेजस्वी विचारधारां
पक्षी सोयरें
स्वतंत्र फुलपाखरे
निर्मळ वातावरणं
स्मरणीयं अनूभवं
नदी संत आहे
विचार शुद्ध आहे
समुद्रं शूरं आहे
जीव आंत पोहतो आहे
नाविक झूंजत आहे
जाळे आंत टाकीतं आहे
जीवं आंत झूंजतो आहे
जीवं आंत झूंजतो आहे
पोटासं काय आहे
पैशास ऊब आहे
दिवाणा किनाराच आहे
बाजारची वाटं पाहतो आहे
बाजारची वाटं पाहतो आहे
- प. प्र. आचरेकर
व्यसन
प्रतिमा कलंकित झाली
चारित्र्य कलंकित झाले
अहो मी पाप केले, पाप केले
होत्याचे नव्हते झाले
जिवनाशी बंड केले
मद्य प्राशनाचे नूसते पेले
अहो माझे शरीरही झिजले
घर घरपणातून गेले
मुलांचे शिक्षणही संपले
बाटली बाटली अन् बाटली
नूसते घोट पोटी गेले
रक्त अशुद्ध झाले
आतडे खराब झाले
तरी समाधान नाही झाले
हिनं माझे काळीजही फाळले
फुलासारख्या पोरांस बाहेर काढले
आयुष्य पाप नूसते वेचतचं गेले
जिवन कर्जबाजारी झाले
मन बेचिराख झाले
शेवटी बाकोसही मारिले
व घराबाहेर काढले
तरिही घोट गिळतचं गेले
मी माझे मनही चिरले
येतां जातां शिव्याशापं खाल्ले
माणसातून हे आयुष्य उठले
सर्व आणि सर्वचं गेले
व्यसन नाशास कारण जाहले
-प. प्र. आचरेकर
दिशा
दिशा खडबडून उठल्यां
थोडक्यात अंधः कार झाला
या नव्या मूलांच्या दिशा सुन्न झाल्या
यांस नाहि कळले काळाचे हे भान
वाट भरकटली रस्ता झालां शेणं
उगाच वाईट वाचा सूटले व
थोरां मोठ्यांचा मान राखण्यासं विसरलें
या नव्या युगानं त्यांना फारच छळले
चांगल्या मार्गावर हातून असंख्य चूका जाहल्या
दुःखानं मनाच्या जखमा खोलवर फाळल्या
उगाच लाठी घेऊनी ऊठलें व
स्वतःच कोठडित जावोन बैसले
श्रिमंतांनी गरिबांस छळलें
नोकरीसाठी वनवन भटकलें
शेवटी उदरासाठी दरोडे घातलें
अपुल्याच पायावर आपणच पत्थर ओतले,
इच्छेचे द्वारहीं बंद जाहलें व
नकळतं चूकाच चूका करीत सूटले
थोडक्यातं अंधःकार झाला
या नव्या मुलांच्या दिशा सून्न झाल्या
या नव्या मुलांच्या दिशा सून्न झाल्या
दादागिरी
दादागिरीनं पहुडलेला समाज,
इथं दादागिरी तिथं दादागिरी,
समंजसपणाचं सांडलेलं रक्त,
नितिमत्ता झाली शुन्यातं शुंन्य,
जो तो हाती घेइं,
केवळं आणि केवळं लाठी काठी,
असंख्य शत्रूत्वे निर्माण करितीं,
तरी समाधानी अखंडित,
असे कसे हो यांचे निर्दयी मनं,
समाजमानसाचां नाहिं विचार,
आचारातीलं विक्षिप्तपणाचां पोतं,
जनताहैराण उडाली झोप,
जिकडेतिकडे स्वैराचार अपार,
सर्वच समाज भ्रष्टाचारानं बेजार,
न्यायतत्वाची राखरांगोळी,
अधिकार कर्तव्यं,
आळिमिळी गुपचिळी,
कुणास नाहिं कुणाची खंत,
षंढपणाचा झाला उद्रेकं,
जिथं तिथं दादागिरीचचं राज्यं,
आहे का हो यासं काहीं अर्थं,
सर्वच अनर्थं अनर्थ,
आत्तातरी आणा टाळकिं ठिकाणावरं,
नाहिंतर धर्मावर अधर्माचं आक्रमण,
सहन करालं कुठवरं कुठवरं....
- प. प्र. आचरेकर
