03 March 2009

राजेंन्द्र

राजेंन्द्र

अजिंक्य तो राजेंन्द्र

ज्याला ना कशाची डर

उलथवूनी पाडेल आक्रमणे ती

करील जो राज्यावरी प्रहार

 

माझा विश्वास त्याचं राजावरी असेल वारंवार

 

अग्नीज्वाळा त्या नेत्री टपकतील शत्रुंसी पाहतां

संशय छेदील शत्रुंचे कुटील डावं दाहतां

रक्षिण्यासी अपुलाली प्रजा जो सतर्क तत्परं थोर

 

माझा विश्वास त्याचं राजावरी असेल वारंवार

 

सेनापती असती अग्रभागी अश्वांसंगे धारधार शस्त्रे घेवून

एकच ध्वनी कडाडता सैन्य धावेल स्फूर्ती होवून

पाहता पाहता ढासळेल शत्रुंचे सर्व शस्त्र प्रहार

 

माझा विश्वास त्याचं राजावरी असेल वारंवार

 

राज्यशास्त्रं अभ्यास अविरत खेळतसे शत्रुंसी पाडण्यां

साम दाम दंड भेद नितींच्या अहोरात्र चाचण्यां

गुप्तहेर ते निपूण असती खबरी देण्यांसी चतुर

 

माझा विश्वास त्याचं राजावरी असेल वारंवार

 

सीमा सर्वही भक्कम असती सर्व आक्रमणे रोखण्यां

दारुगोळा तोफां उभारुनी असती सैन्य फळ्या फोडण्यां

अमुच्या जनतेसाठी असे दयाळू शत्रुंसाठी क्रुरं

 

माझा विश्वास त्याचं राजावरी असेल वारंवार

 

धान्य संपत्ती तुटवडां नसे सर्व प्रजेस आहे अभय

राज्यकारभारी प्रधान मंडळी प्रजा सेवेची सवय

न्यायशास्त्री ते सरळ आहेती न्याय देण्यासी समान

 

माझा विश्वास त्याचं राजावरी असेल वारंवार

वसुंधरा

वसुंधरा

 वसुंधरेच्या तनावरती घावं घालुनीया, मानवा का छळवाद मांडियला,

सुंदर सृष्टी ही सारी, का पापी हृद्ये तुंम्ही, चिरुनी मरणे मार्गीयला,

 

प्रफुल्ल होते प्राणिमात्र, तुंम्ही निसर्ग विस्कटूनी, नर्तन केले तयांचे प्रेते,

जहाल करुनीया कर्मे, तुंम्ही कुमार्ग पत्करुनी, जाळीयले तुमच्याच चित्तें, 

 

गढूळ जाहल्या नियती सार्‍या, कलीयुगीन प्रवृत्त्या, तुंम्हा ना कशाचीच दया,

स्वतःच जाळूनीया, स्वतःच्या अनमोल या देहा, नाही हा पराक्रम राया,

 

उद्दम तुमच्या या क्रौर्‍याने जळेल ही पृथ्वी, अन् तीची सौम्य काया,

हिरवळ जंगले ओसाड होवूनी करपलेले तुकडे, तुंम्हासी राहतील हो खाया,

 

जळूनी जाईल सर्वची भूमी, तेंव्हा का आठवे, तुंम्हासी शांततेचा पाया,

वाळवंटी जहाली धरणी सारी, तेंव्हा का आठवे, तुंम्हासी उदकाची माया,

 

पाया पडितो, विनवितो  तुंम्हा, ऐका वेड्याची या, हि   हितावह गया,

अघटीत घटेल  पुढत्या क्षणी, तेंव्हा  नसेन मी,  अन्  तुमच्यांही  काया.

                        -    प. प्र. आचरेकर

17 February 2009

आंम्हास काय हवे?

 

आंम्हास काय हवे?

 

आंम्हास काय हवे?

लाकूड विटां वगैरे

आधारासं एक छप्परं

वर्षाकाली पत्रे अन्

झाकण्यासी डांबर

 

आंम्हासी नसतो पत्ता

अमुच्याचं भविष्याचां

शाळेवीना लहान पोरं

दिनरातं उनाडक्यां

 

झाले काळेकुट्ट जिवन

अंधारात सर्व दिशां

कामं कोणतेही असो

द्या केवळ एक पैसां

 

आंम्हास काय हवे?

दाणे रेशनिंगचे अन्

ज्वलनासी घासलेटं

प्रातःकाली डब्बें

उघड्यावरी बैसण्यासं

 

काय अमुची संस्कृती?

या पहावयासी जरा

दारू जुगाराचे अड्डे

टपोरी पोरांचा पहारां

 

अन्न पाण्याचा हो

आहे सदाचं जुगारं

दिडदमडीचा हा जीवं

आहे कामांस लाचारं

 

आंम्हास काय हवे?

काम तूटके फुटकें

गिळण्यासी एक घासं

कधी उष्ट्याचाही भातं

रात्रीच्या भोजनासं

 

काही अमुच्यांतलेच असती

जरा आंम्हाहूनी भिन्नं

काबाडकष्टं करोनी

मिळाविती मोठी चिन्हं

 

पण हवा जेव्हा लागे

ते आंम्हा विसरोनी जाती

अमीरांचे हृद्यंशुन्यं

सदा गुण हो गाती

 

आंम्हास काय हवे?

सहकार्य वगैरे

परंतू पैका नको

हव्यात काही संघटना

अमुचे प्रश्नं उचलण्यासं  

-       प. प्र. आचरेकर   

सुंदर तारांगण

सुंदर तारांगण

 

नभी या सजले, रात्रीस पहा, किती सुंदर तारांगण

नेत्र पाहूनी, दिपूनी जाती, ग्रह तार्‍यांचे प्रांगण

 

शुक्र तेजस्वी नभाची

वाढवे विलासी शोभा

मंगळ गगनी विराजूनी

गाजवे क्रोधाचा गाभा

 

शनी भोवती कडे सांगे

मी रक्षण करण्यासी थोरं

चंद्र जणू  दुग्ध प्राशूनी

भासे पृथ्वीचे लहानगे पोरं

 

गुरू सतर्क तत्परं आहे

समतोलं राखण्या तत्वांचा

बुध हा लहान असुनी

सांगे मी आहे तिक्ष्ण बुद्धीचा

 

नक्षत्रे तेजस्वी तारकांची ह्या

सांगती दिशाभानं लोकांना

हर्षलं शेवटी लपूनी

सांगे गुप्तं गोष्टी सर्वांना

 

धुमकेतूही दौडतं आहे

झाला क्रोधानं व्याकुळं

कधी कधी तरं मध्येचं  

असतो उल्कांचा धुमाकुळं

 

ध्रुवं उत्तरे विराजूनी सांगे

भक्तीचे तत्वज्ञानं

तारे सर्वची नभी मंडपी

जणू सभाचं भरली छानं

 

हे सर्व पाहूनी, इतुका काही, मी गेलो हो दंगुनं

नभी या सजले, रात्रीस पहा, किती सुंदर तारांगण

           

- प. प्र. आचरेकर   

11 February 2009

स्फुर्ती


स्फुर्ती
आहे असाचं मी, 
आहे जसां मी, 

माझ्यां प्रतिभेच्यां ज्वालां जरं पेटूनी का उठल्यां, 
करेलं क्षणी काही अजबं हां ईश्वरी खेळं सारां, 
मर्म जाणिले जयाने जन्माचे भव्यं सारं, 
कर्तव्यें करण्यां सदैवं दंग जीव माझा. 

वाटेवरी जरी कुणीही पत्थरं का भरले, 
क्षणातं भस्मं होतीलं ते एका तीव्रं इच्छेने! 
महत्वाकांक्षां आहे का माझी इतकी क्षुल्लकं? 
कि देइनं तयांना आसरां जे मज पाडण्या चतुरं.

रक्षिण्यासं मज सतत हे दैवी तेजं असतां, 
कुणा होईलं बुद्धि माझां घातं करण्याची, 
जो जो करिलं असे धाडसं प्रक्षुब्ध क्रौर्याचे, 
क्षणातं होइल फिके तयाचे आत्मतेजं पहां!

विराटं वादळें जरी कां उठली योग्यं कर्म कार्यात, 
एकाएकी फूंकूनी उधळवीणं पवनाची गर्वसत्तां! 
संघर्ष करितं राहिन आयूष्यें अंत जरी का आलां, 
यमदूतासं परतवीणं..सांगेनं कार्य संपले न आत्तां.

- प प्र आचरेकर 

प्रेमातं पडला एक जीवं

प्रेमातं पडला एक जीवं

प्रेमातं पडला एक जीवं

काय सांगू त्यासी आला चेवं!

मग झाला एकदम तय्यार

पूसण्यासी तिजला अपूले भावं

 

काय सांगू? काय होता राव?

चिंतितसे आत्ता कधी जावं

धैर्यची न होइ पूसण्याचे

झाला विचार पत्र लिहावं

 

मग घेवोनी संगे कागदराव

प्रारंभ केला शब्दभावं

क्रोधानं चुरगुनी ती पाने

म्हणे आठवे नच मज तीचे नावं-गावं!’

 

सरते उरीयला एक पर्याय

जावे छाती पुढे काढोन

सांगावे तिस तूजवर

आहे गं माझे अतिव प्रेम

 

ठरीयला दिनं बुधवार

उठीयलां पहाटे वाजले चारं

तिर्थरुप पूसिता खास काय?’

सांगे त्यांसी गुरूजींचे नावं!

 

लागेल का हो अपुला निभाव!

उठिला गेला बसथांब्यावरं

दोन तास उलटोनी गेले

तोच दिसली पण संगे जवान

 

भाव कि यार जाने कौन?’

पण होता भारी पेहलवानं

होती हो भारी तयाची चालं

दिसायला तर एकदम रूबाबदारं

 

राव अमुचा माने सुकडा बोंबील

कि दोन ठोशांत आडवा पडिलं!

त्याचा पाहोनी रूबाबं राव

विसरोनी गेला सर्व  प्रेमभावं

 

म्हणोनी सांगितो तरुणराव

काही गोष्टी हिताच्या फार

प्रेमातं जर का पडावे यारं

वाढवा अपुले शरीरसौंष्ठवं

 

मिळवावा भरपूर विद्यानूभवं

कमावावे जिंदगी अपुलाले धनं  

मग करोनी जनतेतं भारी हो वट

दाखवोनी द्यावां अपुला हा भावं

 

मग तुम्हां मागोनी धावतीलं

पहा पोरींचे ऐसे झुंड हजार!

           - . प्र. आचरेकर...

 

04 February 2009

विशालं हा सागरं

विशालं हा  सागरं

आहे विशालं हा  सागरं

सर्व दिशांत  निळाशारं

प्रेमं वाळूवरीं  फारं

लाटांचे आलिंगन  सुंदरं

खडकावरी फेसाळं  प्रहारं

देहावरं सिंचनं  तुषारं

यांस भेटावे  वारंवारं

करावा नेहमीं  सत्कारं

देखणी नावं  डोक्यावरं

समुद्रीजीवं  स्वैराचारं

समुद्र आहे हा  सुंदर 

आंत मनूष्ये कहरं

कारखान्यांचे  सांडपाणी

काळा होतोयं सागरं

आहे विशाल हा सागर

मानवी मनं नाही  विशाल

ओततो नेहमी जहरं

ओततो नेहमी जहरं

              - . प्र. आचरेकर...